Όποιος έχει κάνει συλλογή σε οτιδήποτε ποτέ στην ζωή του, τότε σίγουρα έχει βρεθεί μπροστά σε αυτή την διαμάχη. Είτε συλλέγεις νομίσματα (εκεί να δεις μάχες), είτε συλλέγεις γραμματόσημα, τηλεκάρτες, καρτ ποστάλ και ότι άλλο μπορείς να σκεφτείς, η διαμάχη στα boards, στα forums και εσχάτως και στα fb groups των συλλεκτών είναι ίδια και διαχρονική. Δε θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό για όσους συλλέγουν Hot Wheels.
Ποια είναι η “σωστή” τιμή για κάποιο συλλεκτικό αντικείμενο. Η απάντηση είναι πολύ απλή και αν βαριέσαι να διαβάζεις κατέβα στην προτελευταία παράγραφο να την βρεις.
Στο σχολείο μάθαμε για τους κανόνες της αγοράς: Προσφορά και ζήτηση. Όμως πριν ασχοληθεί κάποιος με την λεπτή ισορροπία της προσφοράς και της ζητήσης, υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό. Το κόστος παραγωγής ή η αξία κτήσης ενός προϊόντος. Δηλαδή πόσο το αγόρασες ή πόσο κόστισε να φτιάξεις το προϊόν που προσφέρεις. Μιας και εδώ θα περιορίσουμε στα Hot Wheels αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το κόστος κτήσης. Τι κεφάλαιο δαπάνησες για να πάρεις στα χέρια σου ένα αυτοκινητάκι.
Ας εξετάσουμε το παρακάτω υποθετικό σενάριο. Θέλω να αγοράσω το συγκεκριμένο Hot Wheels της φωτογραφίας. Η φθηνότερη τιμή που υπάρχει διαθέσιμο για άμεση αγορά (αφήνω εκτός τα auctions για απλοποίηση) είναι 131 ευρώ και 20 ευρώ έξοδα μεταφοράς. Επίσης πρέπει να πληρώσω και τα έξοδα του τελωνείο που είναι γύρω στα 37 ευρώ. Σύνολο 198 ευρώ. Θα πρέπει επίσης να αφιερώσω ένα πρωί να πάω να το παραλάβω από το ταχυδρομείο και το κόστος ανάλογα το επάγγελμα του κάθε ενός μας κυμαίνεται από 3 ευρώ την ώρα έως 50 ευρώ.
Το πήρα λοιπόν το είχα στην συλλογή μου για 10 χρόνια και αποφασίζω σήμερα να το πουλήσω. Αν θέλουμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα στον υπολογισμό της αξίας κτήσης και να υπερβάλουμε λίγο τότε πρέπει να υπολογίσουμε μέσα στο κόστος κτήσης και α) τα χρήματα που δαπανησα, αν τα είχα 10 χρόνια στην τράπεζα θα είχαν πάρει κάποιον τόκο + πληθωρισμό, β) 10 χρόνια το διατήρησα σε άριστη κατάσταση και αυτό απαιτεί προσωπικό χρόνο και ευθύνη καθώς και το ρίσκο που ανέλαβα να υποστεί ζημιές και να χάσει πλήρως την αξία του. Όλα αυτά για όσους δε γνωρίζουν είναι υπολογίσιμα μεγέθη ακόμα και για τον χομπιστα συλλέκτη.
Ας αφήσουμε όμως εκτός τις υπερβολές και ας δεχτούμε ότι η αξία κτήσης του αντικειμένου ήταν 198 ευρώ. Πόσο το πουλάω;
Κάθε λογικός άνθρωπος που δεν βρίσκεται σε κάποια έκτακτη ανάγκη θα σου πει ότι η ελάχιστη τιμή που θα ήθελε να το πουλήσει είναι τα 198 ευρώ και φυσικά θέλει να λάβει όσο πιο κοντά στην μέγιστη δυνατή αξία για το αντικείμενο που καρτερικα φύλαγε για 10 χρόνια στην συλλογή του. Εδώ λοιπόν έρχεται και μπαίνει στο παιχνίδι η προσφορά και η ζήτηση. Υπάρχουν λοιπόν οι εξής 3 περιπτώσεις
1) το αντικείμενο βρίσκεται σε αφθονία, στις διαθέσιμες αγορές (αυτό το “διαθέσιμες” είναι πολύ σημαντικό αλλά είναι κουβέντα για άλλο ποστ) πουλιέται 50 ευρώ οπότε ένας λογικός άνθρωπος θα έπαιρνε την απόφαση να μη το πουλήσει
2) η αξία του αντικειμένου κινείται στα 200 ευρώ, πολύ κοντά στην ελάχιστη τιμή οπότε το πουλάς εκεί τριγύρω
3) το αντικείμενο δεν υπάρχει καθόλου προς πώληση, το αναζητά πολύς κόσμος και είναι διατεθειμένος να πληρώσει για να το αποκτήσει σημαντικά μεγαλύτερο ποσό από την ελάχιστη τιμή που προκύπτει από την αξία κτήσης που περιέγραψα παραπάνω.
Τι κάνει λοιπόν ο συλλέκτης στην τελευταία περίπτωση; ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΠΟΥΛΑΕΙ ΣΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΥΝΑΤΗ ΤΙΜΗ.
Μεγάλη παρένθεση: (Αν κάποιος πιστεύει ότι θα γίνει κάτι διαφορετικό από το να πουληθεί στην μέγιστη δυνατή τιμή το αντικείμενο τότε έχει μυαλό πεντάχρονου. Και δεν είναι καθόλου κακό να έχει κάποιος μυαλό πεντάχρονου, στο κάτω κάτω τα αμαξάκια που μαζεύουμε είναι κυρίως για πενταχρονα. Απλά αν έχει μυαλό πεντάχρονου ας ασχολείται με mainlines των 2 ευρώ που μπορεί να αγοράσει από το χαρτζιλίκι του ένα πεντάχρονο και ας αφήσει τα υπόλοιπα μέχρι να μπορεί να διαθέσει το σεβαστό πόσο που χρειάζεται κάποιος να δίνει για να μπορεί να κάνει μια συλλογή της προκοπής) Κλείσιμο μεγάλης παρένθεσης ❤️
Και αφού λοιπόν αυτός που διαθέτει το συλλεκτικό αντικείμενο αποφάσισε να το πουλήσει τότε ορίζει μια τιμή η οποία τον ικανοποιεί με σκοπό τα επιτύχει την μέγιστη τιμή. Αν δε βρεθεί αγοραστής τότε απλά σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποιος συλλέκτης να δώσει το συγκεκριμένο ποσό και ο πωλητής πρέπει να μειώσει την τιμή μέχρι να επέλθει η ισορροπία και να βρεθεί η κατάλληλη τιμή. Ποια είναι λοιπόν η “σωστή” τιμή πώλησης ενός συλλεκτικό αντικειμένου;
Ο σωστή τιμή για ένα συλλεκτικό αντικείμενο είναι αυτή που ο αγοραστής διατίθεται να δώσει για να το αποκτήσει όταν και μόνο όταν συμπίπτει με την τιμή που ο πωλητής είναι διατεθειμένος να λάβει για να το αποχωριστεί. Και οι δύο συνθήκες πρέπει να ισχύουν αλλιώς δε θα υπάρξει πώληση και άρα δε θα υπάρξει “σωστή” τιμή. Αυτός είναι ο μόνος κανόνας που χρειάζεται να θυμάται κάποιος όσον αφορά τις αγοραπωλησίες μεταξύ συλλεκτών.
Disclaimer: Τα παραπάνω γράφτηκαν καλοπροαιρετα με μόνο σκοπό να μάθουν οι νεότεροι συλλέκτες πως λειτουργεί ο κόσμος των συλλεκτών όπως και όλα τα ποστ που έχω γράψει μέχρι στιγμής. Καλώς ή κακώς έτσι λειτουργεί ο κόσμος μας και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε τόσο πιο γρήγορα θα καταλάβουμε ότι τα σχόλια που μιλούν για τιμές είναι ανούσια και το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν διχόνοια και αχρείαστες πικρίες. Μη παρεξηγηθώ. Δεν είναι καθόλου κακό να κάνεις μια αντιπρόταση σε κάποιον. Το έχω κάνει εκατοντάδες φορές. Όπως δεν είναι κακό να ζητάς κάτι σε συγκεκριμένη τιμή. Αυτή είναι η όλη ουσία των αγοραπωλησιων μεταξύ συλλεκτών. Οι μικρότητες όμως που ακούγονται είναι κακό πράγμα και είναι αυτές που δημιουργούν το πρόβλημα που νομίζουμε ότι υπάρχει, πρόβλημα το οποίο δε θα υπήρχε αν εξαρχής δεν ασχολούμασταν με αυτές τις μικρότητες
One thought on “Η τιμή, τιμή δεν έχει”